Γράφει ο Νίκος Ι. Καρμοίρης*

Είναι από εκείνα τα δυο - τρία ονόματα που μου ξένισαν -και με ξύνισαν- κατά την ανακοίνωση της σύνθεσης της Κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη τον Ιούλιο του 2019. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν τη συμπάθησα. Η αίσθηση που έχω (και επαναλαμβάνω, όχι τεκμηριωμένη άποψη, αλλά αίσθηση) είναι πως το έργο και το αποτύπωμά της στον σύγχρονο πολιτισμό, είναι αναντίστοιχο προς τα πάμπολλα χρόνια που βρίσκεται σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή από το 1999 (με δύο ολιγοετή διαλείμματα), αρχικά ως Γ.Γ. (δις) και σήμερα ως Υπουργός. Και συγχωρείστε μου την άποψη, μού μοιάζει περισσότερο με προϊσταμένη/διαχειρίστρια κάποιας Εφορίας Αρχαιοτήτων, παρά με κυβερνητικό παράγοντα.

Το κίνημα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα από τον καλλιτεχνικό κόσμο, που ζητά επίμονα την παραίτησή της και εκφράζεται κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων (#nomoremendoni και #μενδωνηπαραιτησου), πιστεύω πως δεν πηγάζει μόνο από το «θέμα Λιγνάδη», αλλά κι από μια σειρά άλλων ζητημάτων που απασχολούν τον κόσμο του πολιτισμού, για τα οποία η γενικότερη στάση της Υπουργού κρίνεται ανεπαρκής· ανεπάρκεια που επιδεινώθηκε εν καιρώ πανδημίας. Δεν ξέρω, όμως, πόσοι από εκείνους που διαμαρτύρονται αφιέρωσαν 44 λεπτά από το χρόνο τους για να ακούσουν την συνέντευξη Τύπου της Υπουργού.

Στην συνέντευξή της στις 19-2-2021, η Υπουργός Πολιτισμού ήταν… άψογη πολιτικά, καθώς με στοιχεία κατάφερε να αποδομήσει μια σειρά πολιτικών κατηγοριών εις βάρος της. Ωστόσο, κοινονικο-ηθικά αποδείχθηκε ελάχιστη.

Αρχικά ανέφερε, πως σοβαρά ζητήματα κακοποίησης, όπως του «γνωστού σκηνοθέτη», δεν πρέπει να αποτελούν προϊόν πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά πολιτικής σύγκλισης· παρ’ όλα αυτά επιτέθηκε εμμέσως πλην σαφώς στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και στο πλαίσιο της όποιας προσπάθειας αποτίναξης της όποιας πιθανής λασπολογίας εις βάρος της, η στάση της θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμιτή. Ωστόσο, η Υπουργός ξεπέρασε τα όρια, ασκώντας πλέον ξεκάθαρη επίθεση στους πολιτικούς της αντιπάλους (κι όχι εχθρούς, όπως με έμφαση τόνισε δις), πετώντας πια και η ίδια λάσπη στον ανεμιστήρα (σε πολιτικούς, αλλά και καλλιτέχνες!), επιχειρώντας να εξομοιωθεί μαζί τους, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι δεν γνώριζε, ότι εξαπατήθηκε. Πιθανόν, έτσι αντιλαμβάνεται η Υπουργός την όποια πολιτική σύγκλιση. Κατάφερε όμως, παρ’ όλ’ αυτά, να αναδείξει -ή μάλλον να μας υπενθυμίσει- πως εν συνόλω ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε διαρκή σήψη. Είναι κι αυτή μια κάποια σύγκλιση…

Το σημαντικότερο, όμως, από την συνέντευξη Τύπου -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι πως, ενώ η Υπουργός Μενδώνη αναφέρθηκε πολλάκις στο κράτος δικαίου, το οποίο διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες (μπλα, μπλα, μπλα) και στο οποίο πρέπει να ακολουθούνται συγκεκριμένες διαδικασίες κ.τ.λ. κ.τ.λ., όπου ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας για τους καταγγελλόμενους/κατηγορούμενους έως ότου αποφανθεί η Δικαιοσύνη, όπου δεν πρέπει να στήνονται λαϊκά δικαστήρια μέσω διαδικτυακών ή τηλε-δικών κ.ο.κ., την ίδια εκείνη στιγμή η ίδια η Υπουργός «δίκασε» και «καταδίκασε» τον Λιγνάδη αποκαλώντας τον εμφατικά «επικίνδυνο άνθρωπο», σε μια εμφανή προσπάθεια να εξιλεωθεί, να αποποιηθεί τυχόν ευθύνες, να πείσει ότι δεν γνώριζε και πως εξαπατήθηκε, παραδίδοντας ξεκάθαρα μαθήματα «πολιτισμού». Εκείνου του «πολιτισμού» που οφείλουμε να ξεριζώσουμε. Το γεγονός αυτό καθ’ αυτό είναι, αν μη τι άλλο, χυδαίο... Πολλώ μάλλον, αν αναλογιστεί κανείς, πως αυτή η τηλε-δίκη δεν «στήθηκε» από κάποιον δημοσιογραφίσκο σε κάποιο «πρωινάδικο» στην τιβί, αλλά από κυβερνητικό παράγοντα, σε επίσημη διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου θεσμικού φορέα! Και τούτο από μόνο του είναι που καθιστά την Υπουργό επικίνδυνη._

Υ.Γ.: Εξοργιστικό και συνάμα θλιβερό είναι το γεγονός πως ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε σταθερή κατάπτωση, κι αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της όποιας περίστασης· καθώς, εκατέρωθεν σκαλίστηκαν παλιά φωτογραφικά άλμπουμ (φευ· συμπολιτευόμενοι κι αντιπολιτευόμενοι, άρχοντες κι αρχόμενοι τυγχάνει να έχουν κοινές φωτογραφίες με τον «γνωστό σκηνοθέτη»!), και αναμοχλεύθηκαν παλιές δημοσιεύσεις στα social media, σε μια προσπάθεια κομματικοποίησης μιας -κατά τις ενδείξεις- σκοτεινής υπόθεσης παιδεραστίας, προς άγραν εντυπώσεων και ψηφοθηρίας.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Λακωνικός Τύπος» στις .../2/2021