15/06/2018
Γράφει ο Νίκος Ι. Καρμοίρης
Πάντοτε η κοινή καταγωγή αποτελεί ένα κριτήριο για να συμπαθήσεις ή να θαυμάσεις περισσότερο έναν άνθρωπο. Ακόμα κι ας μην τον έχεις γνωρίσει ποτέ σε προσωπικό επίπεδο. Ακόμα και αν έχεις «συναντηθεί» μονάχα με το έργο ή το παράδειγμα του.
Πιτσιρίκος, αν και φίλαθλος του Ολυμπιακού, θυμάμαι πως, έτρεφα έναν ιδιαίτερο θαυμασμό στους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Στα μάτια μου φάνταζαν ως «γίγαντες», απλά και μόνο γιατί ήταν «πρόεδροι» στη μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Χωρίς να γνωρίζω ή να με νοιάζει η διαδρομή τους στο επιχειρείν. Για την επιχειρηματική τους πορεία και τη ΒΙΑΝΕΞ γνώρισα μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμενος περαιτέρω την αξία του ονόματος της εκ Σελλασίας Οικογένειας Γιαννακόπουλου.
Εκείνο που αντιλαμβανόμουν ως παιδί ήταν δύο αδέρφια, ο Παύλος κι ο Θανάσης -ο ένας πιο σοβαρός, ο άλλος πιο αυθόρμητος- να αγαπούν με πάθος τον Παναθηναϊκό και μέσα από την ομάδα τους, τον αθλητισμό. Γιατί δεν οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης -πολλάκις- μόνο τον ΠΑΟ, αλλά εξύψωσαν στο βάθρο και το ελληνικό μπάσκετ και συνολικά τον ελληνικό αθλητισμό˙ επιτυχίες που τους κατέστησαν ως τους σπουδαιότερους παράγοντες του σύγχρονου ελληνικού αθλητισμού, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό κατόπιν της αποχώρησής τους από τα διοικητικά του «τριφυλλιού».
Ωστόσο, εκείνο που θαύμαζα περισσότερο ήταν η απλότητα της συμπεριφοράς τους. Είχαν κατακτήσει την κορυφή και η αίσθηση που έδιναν στον κόσμο ήταν πως παρέμεναν τόσο απλοί, ταπεινοί και προσιτοί, γεγονός που μαρτυρούσε ανθρώπους με κοψιά και ήθος μιας άλλης εποχής. Ναι, ήταν το ήθος και η απλότητα που τους διαφοροποιούσε και αυτό ήταν που τους έκανε να απολαμβάνουν, αν όχι την αγάπη, οπωσδήποτε τον σεβασμό του φίλαθλου κόσμου εν γένει στην Ελλάδα.
Ασχολήθηκαν με την αθλητισμό δίχως ακρότητες, ύβρεις ή ψευτομαγκές, αλλά με σεμνότητα κι εργατικότητα παρέμεναν αυστηρά προσηλωμένοι στο στόχο τους, σε αθλητικά πάντοτε πλαίσια, αποτελώντας παράδειγμα αξεπέραστο για τις επόμενες γενιές παραγόντων, σε κάθε επίπεδο και σε κάθε άθλημα.
Ήταν αυτό ακριβώς το ήθος του που στα σημαντικά υπερέβαινε τα οπαδικά όρια και στόχευε στον άνθρωπο, έχοντας μια πιο καθαρή αντίληψη για τη ζωή. Διαβάζω σε ένα από τα πολλά αφιερώματα που ακολούθησαν την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου πως ο πάλαι ποτέ ισχυρός άνδρας του μπασκετικού Παναθηναϊκού αμέσως μετά την τραγωδία της Θύρας 7, το Φεβρουάριο του 1981, ήταν από εκείνους που έσπευσαν στο «Τζάνειο», όπου νοσηλεύονταν οι τραυματίες, προσφέροντας φάρμακα, αλλά και χρήματα στις οικογένειες. Αλλού διαβάζω πως είχε σταθεί στο πλευρό του Ατίλιο, του διάσημου τρομπετίστα-φιλάθλου του Ολυμπιακού, όταν εκείνος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγεία κι ενώ η ομάδα του Πειραιά του είχε γυρίσει την πλάτη. Σε μία συνέντευξή του το 1997 στην εφημερίδα «ΦΩΣ», ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε πει: «Τα όνειρα όλα που είχα, με τη βοήθεια του Θεού εκπληρώθηκαν. Τώρα εκείνο που μου έχει μείνει είναι να βοηθάω τους ανθρώπους»…
Στάση και ήθος αλτρουισμού κι ομοψυχίας που αποδεικνύει πως μόνο μονιασμένοι, παραμερίζοντας και υπερπηδώντας τις όποιες τεχνητές και συμβατικές μας διαφορές μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες… Όσο για την ιδιαίτερη πατρίδα; Συνολικά ή Οικογένεια δεν τη λησμόνησε ποτέ, δείχνοντας με κάθε ευκαιρία πως τιμά τις ρίζες της.
Θα μπορούσαν πολλά ακόμα να γραφτούν. Ίσως και να γράφτηκαν τις ημέρες που ακολούθησαν το «φευγιό» του Παύλου: άρθρα κι αφιερώματα στον αθλητικό και πολιτικό Τύπο, πλήθος μηνυμάτων του πολιτικού και αθλητικού κόσμου. Ανάμεσά τους και μηνύματα από τις τοπικές Αρχές της γενέτειράς του. Σελλασία, Σπάρτη και Λακωνία δεν τον ξέχασαν. Όμως αρκούν τα λόγια μόνο για να τιμήσεις τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες; Προφανώς κι όχι! Σίγουρα χρειάζονται κι έργα…
Διαβάζω στο gazzetta.gr πως ο Δήμαρχος Σάμου πρότεινε στην ΚΕΔΕ τη διοργάνωση πανελληνίου τουρνουά μπάσκετ για παιδιά 10-15 ετών με την ονομασία «Παύλος Γιαννακόπουλος». «Το τουρνουά θα διοργανώνεται από κοινού από την ΚΕΔΕ και τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό με την συμμετοχή των τοπικών ομοσπονδιών και ομάδων καλαθοσφαίρισης από όλη τη χώρα», γράφει η ιστοσελίδα.
Ο Δήμος Σπάρτης, ο δήμος της πατρώας γης, μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα; Μήπως το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει να μετονομάσει το Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο Σπάρτης, εκεί που διεξάγονται οι τοπικοί αγώνες μπάσκετ, σε Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο Σπάρτης «Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος» αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στους σπουδαιότερους αθλητικούς παράγοντες της χώρας, οι οποίοι έφτασαν στην κορυφή με εφόδιο το σπαρτιατικό τους πείσμα; Θα μπορούσαν ακόμα ακόμα και να τοποθετηθούν οι προτομές των Παύλου και Θανάση στο προαύλιο του κλειστού γυμναστηρίου, θυμίζοντας στις επόμενες γενιές ότι ακόμα κι όταν φτάνεις ψηλά οφείλεις να παραμένεις ταπεινός και να στρέφεις το βλέμμα συχνά πίσω, κοιτώντας εκεί που ξεκίνησες...
*Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα notospress.gr την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018
Ακολουθήστε μας
