Ανάμεσά τους, ο συγχωριανός μας Γιάννης Δημόπουλος, ο οποίος για δεύτερη φορά θα συμμετείχε στον διεθνή υπερμαραθώνιο (πρώτη το 2012). Στο πλευρό του ήταν η υποστηρικτική ομάδα αποτελούμενη από τον ξάδερφό του Τάκη Καραλιά (επίσημος συνοδός) και το γιο του Γιάννη, και τους αδελφούς Νίκο και Θύμιο Κωσταρίδη. Στο σημείο βρέθηκε και ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας Νίκος Καρμοίρης, για να απαθανατίσει τις υπέροχες στιγμές, αλλά και «για μη χαλάσει το γούρι», όπως είπε(!)? καθώς, επίσης, και άλλοι φίλοι και συναθλητές.

Λίγο πριν την έναρξη, ο Γιάννης συναντήθηκε με τον Χρηστο Μασούρα, τον έτερο Σπαρτιάτη συμμετέχοντα του 33ου Σπάρταθλον, με τον οποίο φωτογραφήθηκαν με τη σημαία των «Σπαρτιατών Δρομέων» και στη συνέχεια συνομίλησαν δίνοντας ο ένας δύναμη και αισιοδοξία στον άλλο.

Η εκκίνηση δόθηκε και οι αθλητές ξεκίνησαν με ενθουσιασμό προς τον μεγάλο στόχο: να φτάσουν στη Σπάρτη και να τερματίσουν στο άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα. Μοναδικό τους έπαθλο ένα στεφάνι ελιάς!

Ο Γιάννης έδειχνε από την αρχή να βρίσκεται σε καλή κατάσταση έχοντας καλό ρυθμό, δείχνοντας πως αν όλα πάνε καλά μπορεί να τερματίσει σε καλό χρόνο και σε καλή θέση.

Όσο άφηνε χιλιόμετρα πίσω του και μείωνε την απόσταση από τη Σπάρτη, τόσο μεγάλωνε η υποστηρικτική του ομάδα. Στην Κόρινθο τον περίμενε η σύζυγός του Ελένη, μαζί με την αδελφή της και δύο φίλες της. Αργότερα, όσο περνούσε η ώρα νέοι φίλοι προσθέτονταν ενισχύοντας τον αγώνα του.

Πριν την ανάβαση του Παρθένιου Όρους ο Γιάννης ήταν στην 51η θέση. Κατεβαίνοντας είχε βρεθεί στην 45η! Διασχίζοντας την Αρκαδία διαρκώς «κατάπινε» χιλιόμετρα και προσπερνούσε συναθλητές. Βρέθηκε μέσα στην 30άδα και συνέχιζε ακάθεκτος. Μπαίνοντας στη Λακωνία είχε βρεθεί στην 19η θέση του αγώνα. Κάπου εκεί συνάντησε τον Καλαματιανό Ευάγγελο Μπάκα και αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζί ως τον τερματισμό.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα τα τηλέφωνα και τα μηνύματα έπεφταν βροχή: «Τι κάνει ο Γιάννης; Θα τερματίσει;» Φαινόταν πως όχι μόνο θα τερματίσει αλλά θα το κάνει και πολύ νωρίτερα από την προηγούμενη φορά. Όταν έφτασε στη Σελλασία η Σπάρτη απλώθηκε στα πόδια του. Οι υποστηρικτές πλήθαιναν και σιγά σιγά ένα κομβόι αυτοκινήτων και κόσμου άρχισε να τον συνοδεύει έως το άγαλμα το Λεωνίδα. Έπιασε την «Κωνσταντίνου Παλαιολόγου»? την τελική ευθεία. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και τα μπαλκόνια και οι θαμώνες των καφετεριών σηκώθηκαν και εκείνοι να χειροκροτήσουν.

Έφτασε χέρι χέρι με τον Μπάκα στον τερματισμό και ακούμπησαν μαζί το άγαλμα του Σπαρτιάτη Βασιλιά. Το ρολόι έδειχνε 11:45. Ο Δήμαρχος Σπάρτης τον βράβευσε μαζί με τον συγχωριανό μας Αντιπρόεδρο Δ.Σ. Σπάρτης Γιάννη Καρμοίρη, φορώντας του ένα στεφάνι ελιάς. Στο χώρο του τερματισμού εισήλθαν οι γονείς, τα παιδιά του Γιάννη, Δέσποινα και Θοδωρής, η αδερφή και άλλοι συγγενείς που τον έπνιξαν στις αγκαλιές και τα φιλιά.

Αμέσως μετά ο Σπαρταθλητής έκανε νόημα σε όλους εκείνους που τον στήριζαν κατά τη διάρκεια του αγώνα του, από το ξεκίνημα έως τον τερματισμό, βάζοντάς τους στο κάδρο των πανηγυρισμών. Ο χώρος του τερματισμού γέμισε με άσπρα φανελάκια του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά και της ?Karavas Farm? που έγραφαν «Spartathlon - Dimopoulos Dream Team». Μια μεγάλη «οικογένεια» πανηγύριζε με την καρδιά της τον σπουδαίο άθλο. Ταυτόχρονα, ο Ευάγγελος Μπάκας δίπλα στο Γιάννη Δημόπουλο άνοιξε την Ελληνική Σημαία προσφέροντας σε φωτογράφους και δημοσιογράφους ένα από τα ομορφότερα «κλικ» του τερματισμού!

Ο Γιάννης Δημόπουλος τερμάτισε μαζί με τον Βαγγέλη Μπάκα στην 19η θέση της γενικής κατάταξης με χρόνο 28:45:33, καταλαμβάνοντας, επίσης, την 3η θέση των Ελλήνων συμμετεχόντων στο 33ο Σπάρταθλον, πίσω από τους Πετρόπουλο και Κουρκουρίκη.

Πέραν του Δημόπουλου, όμως, οφείλουμε θερμά συγχαρητήρια σε όλους του Έλληνες που αγωνιζόμενοι εξύψωσαν την εθνική μας υπερηφάνεια, αλλά ιδιαίτερα στον Σπαρτιάτη Χρήστο Μασούρα που, επίσης, μας έκανε υπερήφανους με την προσπάθειά του, υψώνοντας ψηλά τη σημαία της Σπάρτης και της Ελλάδας. Αξίζουν, επίσης, πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές -είτε τερμάτισαν είτε όχι- για τον αγώνα τους, καθώς επίσης και πολλές ευχαριστίες που τίμησαν την πόλη μας και την Ιστορία της.

Τέλος, για ακόμα μια φορά αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε στο Γιάννη Δημοπουλο ένα τεράστιο «ΜΠΡΑΒΟ» και ένα μεγαλύτερο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» για την χαρά που μας χάρισε για δεύτερη φορά, αλλά και για την τιμή που μας έκανε να αγωνιστεί ξανά στον διεθνή υπερμαραθώνιο με φανέλα του Συλλόγου μας, τιμώντας το σωματείο και τον οικισμό μας.