Ο Τσίπρας επικοινωνιακά παρουσιάζεται με τη δυναμική που οφείλει να έχει ένας τέως Πρωθυπουργός και μιλάει για -ανέφικτη όμως- αυτοδυναμία. Ο Μεϊμαράκης επικοινωνιακά δείχνει την δέουσα αντίληψη των σημείων των καιρών. Μιλάει ξεκάθαρα για συνεργασίες. Και προσκαλεί -και προκαλεί- σε συνεργασία ακόμη και τον βασικό του αντίπαλο. Τον ΣΥΡΙΖΑ!

Το αν όμως σχηματιστεί κυβέρνηση την 21η Σεπτεμβρίου εξαρτάται τόσο από το ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών, όσο και από τους συσχετισμούς της Βουλής που θα προκύψει, ανάλογα με τα ποσοστά που κάθε κόμμα θα επιτύχει. Το σίγουρο είναι πως αν ο πρώτος δεν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση με κάποιον μικρότερο εταίρο, ο δεύτερος θα είναι αδύνατο να το πράξει (σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το μπόνους των 50 εδρών). Μην ξεχνάμε, επίσης, πως θα υπάρξει ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών που δεν θα συνεργαστούν με καμία κυβέρνηση (οι κλασσικοί κι αναμενόμενοι Χ.Α. και ΚΚΕ, αλλά και η νεοϊδρυθείσα «Λαϊκή Ενότητα», η μοναδική που σηκώνει ακόμη την αντιμνημονιακή παντιέρα)? κι ο αριθμός αυτός μπορεί να υπολογιστεί γύρω στους 40-60 βουλευτές (ανάλογα πάντα με τις διαμορφωθείσες αναλογίες).

Επομένως, αν ο πρώτος δεν καταφέρει να αξιοποιήσει την προεδρική εντολή με κάποιον ή κάποιους από τους εταίρους της «αρεσκείας» του (είτε γιατί ίσως κάποιος από εκείνους θα μείνει εκτός βουλής, είτε γιατί δεν θα τους βγαίνουν τα κουκιά) οι επιλογές είναι δύο:

- Ή θα σχηματιστεί κυβέρνηση με τους δύο πρώτους (όσο κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ το διαψεύδουν κατηγορηματικά), απευχόμενοι και οι δύο το τρίτο κόμμα να είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία θα αναλάβει το ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κυρίως, για την θεσμική και χρονική αναβάθμιση της σε Βουλή και τηλεοπτικά παράθυρα). ΠΑΣΟΚ, «Ποτάμι», αλλά και «Ένωση Κεντρώων» διεκδικούν, κατά τα λεγόμενά τους, την τρίτη θέση στη Βουλή, που αν την επιτύχουν θα αποτελέσει «κουμπαριά» για τον προαναφερθέντα «γάμο».

- Ή θα ξαναοδηγηθεί η χώρα σε εκλογές ύστερα από ένα μήνα και, έχοντας αλλάξει στο ελάχιστο οι συσχετισμοί, θα κυβερνήσουν ο πρώτος με το δεύτερο «για το καλό της χώρας»! Άλλωστε, υπάρχει και το πολύ πρόσφατο παράδειγμα του Ιουνίου του 2012, όταν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ «κατάφεραν» να συνεργαστούν για «το καλό της χώρας», γεγονός το οποίο δεν είχαν καταφέρει ένα μήνα νωρίτερα (εκλογές Μαΐου ’12), σύροντας -τότε- ανήθικα τη χώρα σε μία άσκοπη εκλογική διαδικασία, με φόντο την ελπίδα της ποσοστιαίας βελτίωσής τους έκαστος.

Μη μας ξενίσει, λοιπόν, αν ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. συνεργαστούν μετεκλογικά. Το έπραξαν, άλλωστε, ΠΑΣΟΚ και «Νέα Δημοκρατία» πριν λίγα χρόνια -και μέχρι πρόσφατα-, έχοντας στις πλάτες τους δεκαετίες κόντρας, πόλωσης, «καφενείων», αλληλοκατηγοριών?

Να μας ξινίσει, όμως, αν αρνηθούν να συνεργαστούν, ωθώντας τη χώρα σε μία ακόμα άσκοπη και δαπανηρή εκλογική διαδικασία, από την οποία αναγκαστικά η μεταξύ τους μετεκλογική συνεργασία θα αποτελέσει μονόδρομο. Και κάθε εκλογική διαδικασία που μπορεί να αποφευχθεί, αλλά, τελικώς, δεν αποφεύγεται αποτελεί έναν έξτρα αποσταθεροποιητικό παράγοντα για το κράτος.

Το θέμα, λοιπόν, είναι αν οι αρχηγοί και τα επιτελεία τους θα αποδειχθούν ηθικότεροι εκείνων του 2012. Γιατί η χώρα έχει ανάγκη από σταθερότητα, πάνω στην οποία οι έχοντες την εξουσία οφείλουν -επιτέλους- να οικοδομήσουν στέρεες βάσεις ανασυγκρότησης, αφουγκραζόμενοι -επιτέλους- τις ανάγκες και τις αγωνίες της διαρκώς χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας.

Νίκος Ι. Καρμοίρης - 18/9/2015 @ Εφημερίδα «Παρατηρητής»