Σήμερα, λοιπόν, μεγάλη μερίδα του αγροτικού πληθυσμού αφαιρεί τις πορτοκαλιές. Είτε γιατί τα δέντρα είναι πλέον γερασμένα [μεγάλο μέρος εκείνων του κάμπου ξεπερνά τα 100 έτη ζωής] και δεν αποδίδουν όπως παλιότερα, είτε γιατί οι καιρικές συνθήκες τους προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές στο πέρασμα των χρόνων, είτε γιατί το πορτοκάλι «πέθανε» σαν εμπόρευμα για την περιοχή μας ελέω απουσίας εθνικής (και λακωνικής) αγροτικής πολιτικής.

Έχω ακούσει αρκετά τις τελευταίες μέρες διάφορες κουβέντες όπως, «στενοχωριέμαι που θα τις βγάλω, αλλά τί να κάνω;». Οι πιο ρομαντικοί [σαν τον πατέρα μου], που έχουν γεννηθεί μέσα στο πορτοκάλι και το αγάπησαν, άρχισαν πριν λίγα χρόνια να ανανεώνουν τα δέντρα τους επιμένοντας στην καλλιέργειά που έχουν μάθει από παιδιά. Φυτεύουν νέες πορτοκαλιές πλάι στις παλιές, τις οποίες αφαιρούν σταδιακά. Άλλοι στρέφονται, κυρίως, σε διαφορετικές μορφές καλλιέργειας όπως ελιές [κατά κόρον μανιατάκια], ροδιές, καρυδιές, ιπποφαές, μύρτιλα κ.τ.λ. Πριν λίγα χρόνια, τις πάλαι καλές εποχές επιδοτούμενων προγραμμάτων ορισμένοι φύτεψαν και φωτοβολταϊκά!

Είναι αισιόδοξο ότι ο αγρότης σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία δεν επαναπαύεται, επαγρυπνεί και αναζητεί υγιής τρόπους για να αυξήσει το κουτσουρεμένο εισόδημά του. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι ο αγρότης δεν οφείλει να πειραματίζεται αλλά να καλλιεργεί τη γη. Διότι το πείραμα και τα αποτελέσματά του μπορεί να διαρκέσουν μια ολόκληρη ζωή. Κι αν το πείραμα δεν πετύχει; Τα πειράματα, λοιπόν, έπρεπε να τα έχουν κάνει άλλοι νωρίτερα για εκείνον και σήμερα να τον καθοδηγούν. Το κράτος, όμως, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, διακρίνεται από παντελή έλλειψη αγροτικής πολιτικής και σχεδιασμού αφήνοντας κατ’ ουσίαν τον αγρότη στην τύχη του, έρμαιο της οξυδέρκειας και ευρηματικότητας του.

Σήμερα, που ? στην περιοχή μας τουλάχιστον ? επιχειρείται μία άτακτη αγροτική αναδιάρθρωση, με κίνδυνο τον κατακερματισμό της παραγωγής, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας μιας αγροτικής στρατηγικής, αρχικά σε επίπεδο νομού. Και αυτή η στρατηγική δεν αφορά μόνο έναν γενικότερο συντονισμό της καλλιέργειας, ώστε οι αγρότες να έχουν περισσότερες πιθανότητες τόσο να αναζητήσουν και να βρουν «συσπειρωμένοι» γύρω από ένα προϊόν αγορά προς διάθεση, όσο και να επιτύχουν καλύτερη τιμή. Αφορά, επίσης, και στις υποδομές που θα βελτιώσουν τον τρόπο και την απόδοση της παραγωγής τους, όπως για παράδειγμα κλειστά κυκλώματα άρδευσης, σαν εκείνο που διεκδικούν εδώ και χρόνια οι κάτοικοι του Καραβά. Έργα υποδομών που θα βελτιώσουν από τη μια την παραγωγή και θα ωφελήσουν από την άλλη το περιβάλλον (π.χ. αποθήκευση ύδατος και συντήρηση υδάτινων πόρων).

Σε μια Ελλάδα που σταμάτησε να παράγει εν μέσω κρίσης, η επιστροφή στην παραγωγική διαδικασία είναι μονόδρομος. Και η γεωργία είναι ένας από τους πυλώνες της διαδικασίας αυτής. Έτσι, οι πολιτειακοί (σε κάθε επίπεδο) παράγοντες του νομού οφείλουν να γίνουν κοινωνοί του ζητήματος και να επιδιώξουν την αναζήτηση πλάνου, στρατηγικής και οράματος με στόχο τη βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας, συμπαρασύροντας κι άλλους αντίστοιχους πολιτειακούς παράγοντες ανά τη χώρα.

Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή οφείλει να παίξει και ο νέος κυβερνητικός Βουλευτής, καθώς, λόγω επαγγελματικής και επιστημονικής ιδιότητας, είναι γνώστης των ζητημάτων του αγροτικού κόσμου της περιοχής μας. Η συγκυρία είναι τόσο ευνοϊκή, όσο και επιτακτική! Ίδωμεν?

Νίκος Ι. Καρμοίρης - 16/4/2015