Όταν τα παιδιά βιώνουν το θείο δράμα...
Σηκωθήκαμε νωρίς φέτος για να στολίσουμε τον Επιτάφιο της ενορίας μας. Η αποκαθήλωση θα γινόταν κανονικά? στις 12 το μεσημέρι! Οι γυναίκες και τα παιδιά μαζεύτηκαν από νωρίς στην εκκλησία, βγήκαν στους αγρούς και στα σπίτια της γειτονιάς να μαζέψουν τα λουλούδια τους, και ξεκίνησαν το στόλισμα. Αρκετοί ακόμα, άφησαν για λίγο τις δουλειές τους και πέρασαν να συνεισφέρουν, ο καθένας με τον τρόπο του.
Η αποκαθήλωση θα γινόταν στις 12, κι ο στολισμός του Επιταφίου, η περιφορά του οποίου θα γινόταν - ύστερα από αρκετά χρόνια - με το σούρουπο, έπρεπε να επιταχυνθεί. Λίγο πριν ολοκληρωθεί ο στολισμός, ήρθε ο παπα-Ηλίας. Τελειώσαμε με τις τελευταίες λεπτομέρειες και άρχισε η ακολουθία της αποκαθήλωσης.
«Κα? λαβ?ν τ? Σ?μα ?νετ?λιξεν α?τ? σινδ?νι καθαρ? κα? ?θηκεν α?τ? ?ν τ? καιν? α?το? μνημε??». Ο παπα-Ηλίας κατευθύνεται για να κατεβάσει από το σταυρό τον Ιησού, κρατώντας ένα καθαρό άσπρο σεντόνι. Ζητάει από τα παιδιά να πλησιάσουν και να κρατήσουν το σεντόνι. Κατεβάζει τον Εσταυρωμένο, τον εναποθέτει στο σεντόνι και τον διπλώνει με τη βοήθεια των παιδιών.
Ο Ιερέας έμοιαζε την ώρα εκείνη με πατέρα, ο οποίος με τον τρόπο του, όχι μονάχα εξηγούσε το θείο δράμα, αλλά βοηθούσε τα παιδιά να το βιώσουν ώστε να το κατανοήσουν καλύτερα. Ήταν μια εικόνα που όμοιά της δεν είχαμε ζήσει πρόσφατα στην ενορία μας. Θα μπορούσε να συγκριθεί με παλαιότερα χρόνια, τότε που τα κορίτσια του χωριού, ντυμένα μυροφόρες, έψελναν τον επιτάφιου θρήνο.
Τα τελευταία χρόνια, η ενορία μας στον, όμορο της Σπάρτης, Καραβά δεν είχε δικό της μόνιμο Ιερέα. Τις ανάγκες της εξυπηρετούσαν διαφορετικοί Ιερείς, οι οποίοι έπρεπε να λειτουργήσουν και σε άλλες ενορίες. Λόγω της ιδιαιτερότητας αυτής, ήταν αρκετές οι φορές που η αποκαθήλωση ετελείτο αργά το μεσημέρι και η ακολουθία του Επιταφίου νωρίς το απόγευμα.
Μάλιστα, υπήρχαν περιπτώσεις που, τις ώρες εκείνες, οι παρόντες στο Ι. Ναό μετριούνταν στα δάκτυλα και κατά την διάρκεια της αποκαθήλωσης ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να βοηθήσουν τον Ιερέα κρατώντας τ’ άσπρο σεντόνι.
Η φετινή, όμως, εικόνα, εκτός από ιδιαίτερη, δείχνει ξεκάθαρα και την σημαντική έννοια του «παπά του χωριού», μια έννοια που σήμερα τείνει να εκλείψει, λόγω του σύγχρονου προβλήματος της αδυναμίας στελέχωσης ορισμένων ενοριών που αντιμετωπίζουν αρκετές Μητροπόλεις της χώρας. Ο «παπάς του χωριού», που ασχολείται με το ποίμνιο, φροντίζει το ναό, ακούει τους νέους, παίζει με τα παιδιά, αποτελεί πρότυπο, παράδειγμα και πηγή θετικής ενέργειας?
Ένας Ιερέας νέος, με όρεξη, μεράκι και διάθεση, μπορεί, όχι μόνο να βοηθήσει τους πιστούς να συμμετάσχουν στις ακολουθίες και να τις κατανοήσουν περισσότερο, αλλά, μέσω της εργατικότητας και της ενεργητικότητάς του να εμπνεύσει τους κατοίκους του χωριού, να αποτελέσει στήριγμα και παράδειγμά τους.
Νίκος Ι. Καρμοίρης