Έχει ειπωθεί πως «το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή». Ίσως για αρκετούς δεν είναι ακριβώς έτσι, εντάσσοντάς το κάπου ανάμεσα στα πρωτεύοντα της ζωής τους. Όμως, όπως και να ‘χει, σίγουρο είναι πως το ποδόσφαιρο αποτελεί μια από τις - πολλές - μικρογραφίες της κοινωνίας.

Σε επαγγελματικό ή μη επίπεδο, από τους διοικητικούς παράγοντες, έως τους αθλητές και τους φιλάθλους δίδονται συχνά παραδείγματα, είτε με θετική είτε με αρνητική χροιά, ενώ επίσης συχνά καταγράφονται συμπεριφορές που μελετώντας τες όχι μεμονωμένα, αλλά ενταγμένες στο κοινωνικό σύνολο, μπορούν να περιγράψουν γλαφυρά την κατάσταση της εκάστοτε κοινωνίας.

Στις 8 Φεβρουαρίου τιμάται κάθε χρόνο η μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας της Θύρας 7, μιας τραγωδίας που στοίχησε τη ζωή σε 21 άτομα και σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο (8-2-1981). Φέτος, στο μνημείο που βρίσκεται κοντά στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» αναρτήθηκε - για πρώτη φορά στα χρονικά - πανό φιλάθλων του Παναθηναϊκού που έγραφε: «8/2/81 Ποτέ ξανά», έχοντας και το σήμα της ομάδας των Αθηνών.

Ήταν ένα σπάνιο κι ευχάριστο γεγονός, που βέβαια, καλώς ή κακώς, το μυαλό το αντιπαρέβαλε με την είδηση μερικών μηνών νωρίτερα, σύμφωνα με την οποία άγνωστοι βεβήλωσαν το μνημείο της Θύρας 7 εντός του περιμετρικού χώρου του σταδίου «Καραϊσκάκης», στα τέλη του Νοεμβρίου του περασμένου έτους. Σύμφωνα με την τότε ειδησεογραφία, τρεις άντρες αποπειράθηκαν να επιφέρουν σοβαρές φθορές στο μνημείο, αλλά και να πάρουν κασκόλ και άλλα αντικείμενα από εκεί!

Έντονη ήταν η ράδιο αρβύλα που ξέσπασε τότε σχετικά με την οπαδική ταυτότητα των δραστών-χούλιγκαν. Τι σημασία είχε όμως αν υποστήριζαν την τάδε ή την δείνα ομάδα, αν ήταν ημεδαποί ή αλλοδαποί, αν?, αν?, αν?

Σημασία έχει πως, δίχως αναστολές, βεβήλωσαν τη μνήμη νεκρών ανθρώπων, προσβάλλοντας ταυτοχρόνως τους οικείους τους. Η πράξη αυτή προσέβαλε όμως, κι όλους όσοι θέλουμε να λογιζόμαστε νοήμονα όντα, καθώς έγινε ευδιάκριτη η έλλειψη σεβασμού και παιδείας και η γενικευμένη ένδεια που καλύπτει την κοινωνία μας.

Στον αντίποδα, το πανό που τοποθετήθηκε από φιλάθλους του «αιώνιου αντιπάλου» κατά τη φετινή επέτειο μνήμης στο μνημείο της Θύρας 7, έλαμψε στα μάτια μου ως μια ηλιαχτίδα ελπίδας. Ελπίδα πως η βλακεία δεν είναι ανίκητη, πως δεν απωλέσαμε εντελώς αξίες και αρχές, πως υπάρχουν ακόμη «αξιοφύλακες» που κρατούν τις δικές τους Θερμοπύλες!

Τι σημασία έχει αν έβαλε γκολ ο Βαζέχα ή ο Τζόρτζεβιτς, ο Μήτρογλου ή ο Σισσέ, αν ήταν οφσάιντ το γκολ, ή δεν ήταν πέναλτι εκείνο που δόθηκε; Τι σημασία έχει; Μαζί δεν πανηγυρίζαμε τα γκολ του Καραγκούνη και του Χαριστέα πριν δέκα χρόνια; Μαζί δεν πανηγυρίζαμε στην πλατεία αγκαλιασμένοι γύρω από μια ελληνική σημαία την κατάκτηση του ευρωπαϊκού;

Μαζί δεν περνάμε σήμερα το λούκι της κρίσης, της ανεργίας και των τόσων άλλων; Μαζί δεν κάνουμε όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον;

Τελικά εκείνα που μας ενώνουν, μήπως είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν; Άλλωστε, η γραμμή του οφσάιντ ήταν και είναι πάντα νοητή?

Οι χαρές και οι λύπες δεν πρέπει να αποτελούν παρενθέσεις κοινωνικής συνοχής. Αντίθετα, οφείλουν να λειτουργούν ως εναύσματα και αφορμές για μακρόπνοη συνοχή του κοινωνικού ιστού, ώστε να καταπολεμούνται τα τέλματα και τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η εκάστοτε κοινωνία.