Το «ΟΧΙ» των πολιτών ήταν ένα ηχηρό μήνυμα ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, απέναντι στα συνεχή «ΝΑΙ» της κυβέρνησης και τις λευκές επιταγές με την υπογραφή της που μοιράζει στους ευρωπαίους «εταίρους» μας. Όμως η διαμαρτυρία στο χώρο της παρέλασης άνηκε στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς που τους συνόδευαν. Οι υπόλοιποι πολίτες όφειλαν να περιοριστούν στο χώρο που τους αναλογούσε.
Ο χώρος της παρέλασης ανήκει διαχρονικά στους μαθητές και στο στρατό (αν και κατά καιρούς τον καπηλεύονταν και ορισμένες ομάδες και τον μετέτρεπαν σε χώρο πορείας και διαδήλωσης), οι οποίοι τιμούν τους αγωνιστές της Ελλάδος. Ανεξαρτήτως από ποιο χώρο προέρχονταν ή μετ’ έπειτα κατατάχθηκαν, αλλά αντιμετωπιζόμενοι όλοι ως υπέρ πατρίδος μαχόμενοι.
Ο στρατός λόγω του ότι λειτουργεί σα σώμα, παρουσιάζει ομοιογένεια, υπακούει σε εντολές κ.τ.λ. δεν είναι δυνατό να διαμαρτυρηθεί. Αντίθετα τα σχολεία και οι μαθητές όσο καλοί κι αν παρουσιαστούν σε μία παρέλαση ποτέ δε λειτουργούν ? και ούτε πρόκειται ? σα σώμα. Άλλος θα χάσει το βήμα, άλλος θα φορά λίγο πιο σκούρο ή πιο ανοιχτόχρωμο παντελόνι, άλλος θα έχει διαφορετικό χτένισμα, διαφορετικά παπούτσια κ.ο.κ. Προσθέστε σε αυτά και τα στοιχεία της νεανικότητας και του αυθορμητισμού. Λόγω αυτού του αυθορμητισμού διαμαρτυρήθηκαν με τον τρόπο που διαμαρτυρήθηκαν. Αφ’ ενός τίμησαν τους αγωνιστές του έθνους και αφ’ ετέρου, γυρνώντας την πλάτη σα νέα γενιά στις παλαιότερες, έδειξαν την αγανάκτησή τους κι έστειλαν ένα δυνατό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.
Οι μαθητές διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη ελευθερίας, για την καταρρακωμένη παιδεία που διαρκώς υποβαθμίζεται, για το αβέβαιο μέλλον τους, είτε στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, είτε στην άμεση αγορά εργασίας, για την κλοπή και τον περιορισμό των ονείρων τους? Τί άλλο να πεις πιο απλά; Βέβαια πολύς κόσμος, με κυρίαρχα τα Μ.Μ.Ε. πανελληνίας εμβέλειας διέκριναν μεθοδεύσεις από διάφορες κατευθύνσεις προς τους μαθητές και κατέκριναν τη μαθητιώσα νεολαία για τη στάση της. Ίσως παρέβλεψαν το νεανικό αυθορμητισμό και το γεγονός πως και οι νέοι έχουν άποψη. Ίσως ενόχλησε που την εξέφρασαν? Μήπως αντ’ αυτών θα έπρεπε να σταθούμε σε αυτή καθαυτή την πρωτότυπη και δίχως προηγούμενο διαμαρτυρία εν ώρα παρέλασης και στο τί την προκάλεσε, αναλογιζόμενοι παράλληλα τις ιδιαιτερότητες των ημερών που βιώνουμε;
Θεωρώ πως το γύρισμα της κεφαλής αριστερά, δεν αφορούσε προσωπικά τους επισήμους, όπως ενδεχομένως εκλήφθηκε από αρκετούς, αλλά την κυβέρνηση και την απαξιωτική για τον πολίτη πολιτική της (προσωπικά ίσως αφορούσε μόνο τους εκπροσώπους της). Κι έτσι είναι το πρέπον διότι δε μπορούμε να βάζουμε στο ίδιο σακούλι τους πάντες, όπως επίσης ούτε να καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Άλλωστε, όσοι με μηδενιστική διάθεση υποστηρίζουν κάτι τέτοιο μάλλον σφάλλουν επικίνδυνα!
Στη Σπάρτη είχαμε μόνο το επεισόδιο με τον κ. γιατρό που «χρησιμοποίησε» το χώρο της παρέλασης για να διαμαρτυρηθεί ενώπιον των κυβερνητικών εκπροσώπων. Δεν τον κατακρίνω, άλλωστε είμαι πολύ μικρός ? και ηλικιακά ? για να το πράξω, απλώς αναρωτιέμαι δύο πράγματα. Μπορεί ο κ. γιατρός να δεινοπάθησε για να πάρει μία άδεια από το ελληνικό δημόσιο (και να έχει όλα τα δίκια με το μέρος του), αλλά εάν δεν αντιμετώπιζε προσωπικό πρόβλημα θα έβγαινε να κατακρίνει και να καταγγείλει το κράτος και την κυβέρνηση για τη συνεχή φθορά τους; Εάν στη θέση του βρισκόταν κάποιος μη αναγνωρίσιμος συμπολίτης μας θα είχε την τύχη να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τους κυβερνητικούς εκπροσώπους ή θα είχε πραγματοποιηθεί παρέμβαση και απομάκρυνσή του;
Αντίθετα, στην υπόλοιπη χώρα είχαμε αρκετές περιπτώσεις πόλεων, στων οποίων στο χώρο της παρέλασης εισήλθαν διαμαρτυρόμενοι πολίτες, ενώ σε κάποιες από αυτές υπήρξαν και προπηλακισμοί κυβερνητικών βουλευτών. Το πιο εξοργιστικό βέβαια ήταν πως αρκετοί από αυτούς τους βουλευτές είχαν το θράσος να βγουν δημοσίως και να καταγγείλουν τους πολίτες, οι οποίοι έχουν υποστεί τη βιαιότητα των σκληρών μέτρων που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει στη Βουλή, εξοργίζοντας σίγουρα ακόμη περισσότερο όλους όσοι είχαν την? ατυχία να τους παρακολουθούν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες!
Αποκορύφωμα των διαμαρτυριών υπήρξε η Θεσσαλονίκη, στην οποία διαδραματίστηκε πρωτοφανής προπηλακισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το να επιτίθεσαι με οποιονδήποτε τρόπο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν θεσμό και σύμβολο της Δημοκρατίας, είναι σα να επιτίθεσαι στην ίδια τη Δημοκρατία, την οποία διεκδικείς και για την οποία αγωνίζεσαι. Είναι ακριβώς το ίδιο σα να επιτίθεσαι στη Βουλή, το ναό και σύμβολο της Δημοκρατίας, ασχέτως εάν κάποιοι έχουν φροντίσει να την ευτελίσουν!
Ο Πρόεδρος όμως (κατανοώντας πάντα τον ανθρώπινο παράγοντα) όφειλε να υπομείνει και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να μην προβεί σε δηλώσεις με τις οποίες κατηγόρησε τη νεολαία και τους εξαθλιωμένους πολίτες-διαδηλωτές, καθώς ούτε να μιλήσει για τα μέτρα που έχουν παρθεί σαν Υπουργός της κυβέρνησης, αλλά να παραμείνει στη θέση του και κατόπιν, εάν το επιθυμούσε, να βγάλει μια ανακοίνωση που, αφού δηλώσει την κατανόηση και τη συμπαράστασή του στο δοκιμαζόμενο Έλληνα ? ακόμη και σε εκείνον που διαδήλωσε εναντίον του, να υπερασπιστεί τον άνθρωπο Κάρολο Παπούλια και να κάνει μνεία στον έφηβο αγωνιστή της αντίστασης?
Άλλωστε, δουλειά του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι να μιλά για το κυβερνητικό έργο, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα (Άρθρο 30, παρ. 1) να είναι «ρυθμιστής του Πολιτεύματος», με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά γενική ομολογία όμως, δεν έχει διαπιστωθεί ανάληψη πρωτοβουλιών από τον κορυφαίο θεσμικό παράγοντα της χώρας κατά τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες που αυτή περνά, ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα Δημοκρατίας που έχει αρχίσει από καιρό να παρουσιάζεται.
Μήπως λοιπόν έχει κι ο ίδιος ευθύνη για τα δεινά που περνάει ο ελληνικός λαός και δικαιολογημένα ο κόσμος στράφηκε εναντίον και του κ. Παπούλια; Η φυγή του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν ένα ακόμη χτύπημα στη διαρκώς βαλλόμενη Δημοκρατία μας. Δυστυχώς στο σημείο ? κάτω από το μηδέν ? που έχουμε φτάσει κάθε μορφή διαμαρτυρίας (από την πιο συμβολική έως και την πιο ακραία) προς πολιτικούς, ανεξαρτήτως θεσμικής ή μη θέσης, έχει αρχίσει να γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία, με ό,τι αυτό σημαίνει και με ό,τι αυτό συνεπάγεται?
Τελικά που οδηγούμαστε; Πρόεδρε μήπως πρέπει να διασφαλίσεις τη Δημοκρατία μας;
Υ.Γ.: Ένα από τα αξιοσημείωτα και συγκλονιστικά γεγονότα της παρέλασης στη Σπάρτη ήταν πως τμήμα κάποιου Λυκείου (δυστυχώς μου διέφυγε ποιο) καθοδόν από την Ευαγγελίστρια προς την Πλατεία τραγουδούσε τον Εθνικό μας Ύμνο. Αυτό είναι μεθόδευση; Τί άλλο να πεις πιο απλά;
Νίκος Ι. Καρμοίρης
Σημ.: Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι και τον ομώνυμο δίσκο των Πυξ Λαξ (1990).
Ακολουθήστε μας
