Ένα κείμενο που δημοσίευσα στο forum φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (filosofiki.eu) την Τρίτη 20/9/2011 σχετικά με το φλέγον θέμα των καταλήψεων στις Πανεπιστημιακές Σχολές:
?Συνάδελφοι,
Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα τις συζητήσεις στο forum της Σχολής μας σχετικά με την κατάληψη και το εάν ή όχι έπρεπε αυτή να υφίσταται. Στην αρχή τις πρώτες μέρες υπήρχαν διαφωνίες, αλλά με το πέρασμα των ημερών η πλειονότητα των γραφόντων άρχισε να τάσσεται κατά της κατάληψης.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είπε κάποτε, αντιστρέφοντας μια γνωστή φράση, πως, όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή. Σήμερα εγώ λέω πως, όταν κλείνει μια σχολή ανοίγουν εκατοντάδες ή χιλιάδες φυλακές. Γινόμαστε δέσμιοι των προσωπικών μας φυλακών και εκείνων των οικογενειών μας, που αγωνίζονται και πληρώνουν για να μας παρέχουν τις σπουδές. Από αυτούς που κόπτονται για το μέλλον μας, έχει κανείς τους αναλογιστεί τα παιδιά από την επαρχεία; Ενοίκια, μεταφορικά κ.ο.κ. Κι αν χαθεί η εξεταστική ή το εξάμηνο, ένα επιπλέον εξάμηνο εξόδων των οικογενειακών και προσωπικών μας προϋπολογισμών.
Ποιοι κάνουν τις καταλήψεις; Εμείς οι φοιτητές! Όταν ζητούμε συμπαράσταση προς διάφορες κατευθύνσεις για τη λήξη της κατάληψης η απάντηση είναι «εσείς κάνετε τις καταλήψεις?», (άρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας;). Όχι! Δεν κάνουμε εμείς τις καταλήψεις. Δεν γίνονται από την πλειοψηφία, αλλά από τις ολιγαρχίες που βασιλεύουν στα Πανεπιστήμια. Όλοι ξέρουν ποιοι κάνουν κατά καιρούς τις καταλήψεις. Οι κομματάρχες, οι κομματικοί και οι κομματικοί τους ακόλουθοι. Όχι γιατί σκέφτονται το μέλλον των φοιτητών. Ποιος? χέστηκε για δαύτους! Αλλά διότι εξυπηρετούν τις πολιτικές σκοπιμότητες των κομμάτων τους (ενδεχομένως και τις πολιτικές φιλοδοξίες και των ιδίων). Διερωτόμουν πριν κάποιους μήνες σε ένα άρθρο μου, ποιες είναι αλήθεια οι υποχρεώσεις των (κομματικών) παρατάξεων στις σχολές; Η λύση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι δεύτερες ή η ακολούθηση των «γραμμών» των μητρικών κομμάτων των πρώτων;
Το θέμα είναι, έπρεπε να γίνεται κατάληψη στις σχολές; Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το νόμο που ψήφισε το κοινοβούλιο σε βάθος, αλλά μόνο μερικά αποσπάσματά του. Σίγουρα ο νέος νόμος δεν μπορεί να έχει μόνο αρνητικά, όμως απ’ όσο φαίνεται εκείνα μάλλον υπερισχύουν. Επίσης ενδεχομένως να εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, όπως άλλωστε πλειάδα νόμων της μεταπολίτευσης! Το γεγονός πως ψηφίστηκε τη? νεκρή περίοδο που ψηφίστηκε, οδηγεί τη σκέψη σε τέτοιου είδους κατευθύνσεις.
Έτσι λοιπόν, υποστηρίζεται, πως πρέπει να αγωνιστούμε για την ποιότητα και το περιεχόμενο των σπουδών μας καθώς και για την αξία του πτυχίου μας. Δε διαφωνώ. Πρέπει να αγωνιστούμε. Αλλά όμως αγώνας δεν είναι οι καταλήψεις. Αγώνας δεν είναι οι κλειστές σχολές. Αυτές ίσως αποτελούν «δώρο» σε εκείνους που με κάθε τρόπο πασχίζουν να πλήξουν την Παιδεία. Γιατί λαός ή χώρα χωρίς Παιδεία είναι εύκολο να γίνουν υποχείρια του καθενός.
Το όλο σκηνικό με τις φετινές καταλήψεις αδυνατώ είναι η αλήθεια να το κατανοήσω, και αρκετές φορές μου φαντάζει εντελώς ανούσιο. Ίσως μάθουμε κάποτε ποιοι έπαιζαν στις πλάτες τις δικές μας, ίσως δεν μάθουμε ποτέ! Απορώ όμως πως ακόμη αντέχει τούτη η? φερόμενη ως κυβέρνηση που μοναδικός της στόχος είναι, όπως όλα δείχνουν, με χίλιους δυο τρόπους και άπειρα τεχνάσματα να εξαθλιώσει και να αποδυναμώσει το λαό ξεπουλώντας τη χώρα.
Ναι! Πρέπει να αγωνιστούμε. Και μάλιστα έχουμε χαρακτηριστικά αργήσει. Από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους ακούγονταν ψίθυροι για το νέο νομοσχέδιο που προωθεί η (φερόμενη ως) κυβέρνηση. Οι ψίθυροι σταδιακά έγιναν φωνές, όμως ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν κραυγές. Κραυγές αγώνα? Δεν είμαι κατά των αγώνων ούτε κατά των θυσιών που απορρέουν από εκείνους. Αδυνατώ όμως να καταλάβω γιατί οι καταλήψεις γίνονται την συγκεκριμένη περίοδο, (και ποιους εξυπηρετεί αυτό;) και γιατί δεν γίνονταν κατά τη διάρκεια του περασμένου ακαδημαϊκού έτους, πριν την ψήφιση του νόμου, όταν υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, εντονότερα η ανάγκη κινητοποιήσεων. Ουσιαστικών κινητοποιήσεων?
Παρά ταύτα, ποτέ δεν είναι αργά. Όμως, αγώνας δεν είναι οι κλειστές σχολές. Μπορούμε να ανοίξουμε τις σχολές μας και μέσα σε εκείνες να οργανώσουμε επ’ αόριστον κατάληψη του Υπουργείου Παιδείας, συμβολική των κρατικών Μ.Μ.Ε. και του προκλητικού τηλεοπτικού σταθμού των προβοκατόρων, της παραπληροφόρησης, της μεθοδευμένης σιωπής και των κυβερνητικών κατά τη διάρκεια του δελτίου των οκτώ;
Μπορούμε; Ο καθένας μόνος του μάλλον όχι. Κι αν κάποιος προτείνει κάτι τέτοιο σε κάποια από τις επόμενες συνελεύσεις, πιθανό είναι ή να χλευαστεί ή να προπηλακιστεί με διάφορους τρόπους! Μπορούν οι κομματικές παρατάξεις να απογαλακτιστούν και να οργανώσουν έναν τέτοιου είδους αγώνα, ώστε επιτέλους να μετατραπούν σε φοιτητικές παρατάξεις, έχοντας στο πλευρό τους τούς φοιτητές;
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν, αλλά εάν θέλουν?
Θέλουν;?
Νίκος Ι. Καρμοίρης
Ακολουθήστε μας
