Υπάρχει και φιλότιμο*(;)!
Συγγνώμη. Μία λέξη που δηλώνει μετάνοια? απροσδιόριστης όμως σημασίας? Η συγγνώμη είναι από τις λέξεις που ο τρόπος, το ύφος, η χροιά κ.ο.κ. που θα την δηλώσεις προσδιορίζει και την? σημασία της!
Ο λαός μας, που στο πέρασμα των αιώνων έλαβε το προσωνύμιο «σοφός», λέει χαρακτηριστικά για τη συγγνώμη: «από όταν βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο», ή ακόμη πιο? σκληρά και συνάμα λυρικά: «απ’ όταν βγήκε η συγγνώμη, έχασε ο γάιδαρος τη γνώμη»!
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε χωρίς να υπάρχουν βιβλία στις σχολικές αίθουσες που θα περιμένουν τους μαθητές, κι αντ’ αυτών θα μοιραστούν σε 
εκείνους φωτοτυπίες και DVD (ή πιο σωστά CD-Rom), και σαν εξαίρεση βιβλία κάποιων ελάχιστων μαθημάτων! [Επίσης σε αρκετά σχολεία το Υπουργείο ξέχασε να? «τυπώσει» και να στείλει εκπαιδευτικούς?!]
«Ούτε οι γονείς, ούτε οι μαθητές, ούτε οι καθηγητές οφείλουν να κατανοήσουν τις αδυναμίες του κράτους. Ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία αυτή και αναλαμβάνω την ευθύνη για να βρεθούν λύσεις. Έχω ζητήσει από το υπουργείο Δικαιοσύνης να ελέγξει την υπόθεση και να αποδοθούν ευθύνες.»**
Η συγγνώμη της κας Υπουργού προς τους γονείς, τους μαθητές, τους δασκάλους και τους καθηγητές θεωρώ πως είναι ανούσια και μη ειλικρινής. Ανούσια διότι η συγγνώμη δεν μπορεί να αποτελέσει εγχειρίδιο μελέτης, ούτε και η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης λύνει το πρόβλημα, και μη ειλικρινής γιατί η κα Υπουργός απλά υποκρίνεται?
Η υπουργική αυτή υποκρισία παλαιότερα θα μπορούσε να είναι μονοδιάστατη, καθώς επίσης θα μπορούσε να είναι απλώς μία εικασία, μια από τις τόσες που αυτό το κράτος με την «έντεχνη» δυσλειτουργία του μας έχει μάθει να φανταζόμαστε! Σήμερα, η υποκρισία αυτή έχει δύο άξονες.
Αφ’ ενός, οι Υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ζητούν πολύ εύκολα συγγνώμη και συχνά το τελευταίο διάστημα τους διακρίνει μια κρίση «ειλικρίνειας», απολογισμού, μετάνοιας και μεταμέλειας για τα «λάθη» του παρελθόντος. Είναι το νέο πολιτικό παιχνίδι που καλούνται να παίξουν για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, να ξαναγίνουν αρεστοί σε μερίδα -μικρή- του κόσμου που τρώει ακόμη? κουτόχορτο, να δώσουν άλλοθι στους ίδιους και τους κομματικούς τους ακόλουθους για τις επιλογές τους και τέλος να ισχυριστούν φερ’ ειπείν πως «ναι, το κόμμα μας έκανε λάθη, τα αναγνωρίζουμε, ζητούμε συγγνώμη, τί πιο αντρίκιο, τί πιο ειλικρινές;», λες και η πλειάδα αυτών δεν ήταν μέρος του λάθους?!
Αφ’ ετέρου η εικασία, μια από αυτές που μοιραία μας δημιουργεί η «έντεχνη» (δυσ)λειτουργία του ελληνικού κράτους καθώς και του πολιτικού συστήματος, είναι η κάτωθι: ποιος εγγυάται πως πίσω από όλη αυτή την ιστορία με τα βιβλία δεν κρύβονται συμφέροντα; Για παράδειγμα, από τις προμήθειες των DVD θα λάβει κανείς τη μίζα του; Μήπως δεν τα «βρήκαν» ακόμη στο ύψος της μίζας από την προμήθεια χαρτιού για την εκτύπωση των βιβλίων και για τούτο εκείνα δε έχουν ακόμη τυπωθεί;
Όμως, για να μην κατηγορηθώ για συκοφαντία, να αναφέρω ξανά για εκείνους που δεν πρόσεξαν ανωτέρω, πως μιλώ για εικασίες που κάνει το φτωχό μου το μυαλό, εικασίες που με έχει εκπαιδεύσει να κάνω το ελληνικό κράτος, η λειτουργία του, η Ιστορία καθώς και πρόσφατες παραδοχές απολαβών μίζας (βλέπε π.χ. Μαντέλης) που για διάφορους λόγους έμειναν ατιμώρητες και? «ξεχάστηκαν».
Συνεχίζοντας τις εικασίες, ποιος εγγυάται πως δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική; Μήπως το Υπουργείο στο βωμό της κρίσης θυσιάζει την παιδεία; Μήπως το σημερινό σχολείο, το χωρίς βιβλία, είναι ένα πείραμα που θα δείξει το εάν θα ευοδώσει το ηλεκτρονικό σχολείο, ή οι ηλεκτρονικοί μέθοδοι εκπαίδευσης, έχοντας ως στόχο την σταδιακή κατάργηση των βιβλίων και από την Α/βάθμια και Β/βάθμια εκπαίδευση, πράγμα που έγινε με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο για την Γ/βάθμια εκπαίδευση, στην οποία καταργήθηκαν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα;
Τα βιβλία για ένα κράτος που υπόσχεται δωρεάν παιδεία, αποτελούν υπολογίσιμο κόστος. Μήπως λοιπόν το Υπουργείο, μη παρέχοντας τα βιβλία εγκαίρως στα σχολεία, προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα νοοτροπία, αυτή της αγοράς των σχολικών βιβλίων από βιβλιοπωλεία; Με μία τέτοια μέθοδο το κέρδος είναι διπλό, γιατί αφ’ ενός το κράτος θα τυπώσει λιγότερα σχολικά εγχειρίδια και αφ’ ετέρου θα? «τα αρπάξει» από τους φορολογούμενους γονείς μέσω του διαρκούς αυξανόμενου ΦΠΑ! [Αξιοσημείωτο επίσης αποτελεί το γεγονός πως τα βιβλιοπωλεία σε σύγκριση με τα σχολεία έχουν σχολικά βιβλία!!]
Δεν ήταν λίγοι οι γονείς που, είτε αγόρασαν τα σχολικά βιβλία των παιδιών τους πληρώντας στο κράτος παραπάνω από αυτό που εκείνο όφειλε να τους παρέχει, είτε έγιναν «ζητιάνοι» ψάχνοντας για βιβλία από παλαιότερους ή μεγαλύτερους μαθητές. Σε όλο αυτό το χάος, που με περίσσια ευκολία δημιούργησε το Υπουργείο «Παιδείας» στην ελληνική εκπαίδευση, σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι οποίοι τώρα καλούνται να διαχειριστούν την κατάσταση, αφ’ ενός κρατώντας ισορροπίες ανάμεσα σε μαθητές με και μαθητές χωρίς βιβλία, και αφ’ ετέρου να αναζητήσουν νέες μεθόδους διδασκαλίας που, χωρίς την ανάλογη εκπαίδευση, το Υπουργείο τους «καλεί» να ανακαλύψουν.
Για όλα τα παραπάνω, όσο κι αν επιθυμούσε η κα Υπουργός δεν κατάφερε να μας πείσει για την ειλικρίνεια της συγγνώμης της. Σε ένα κράτος που κατά καιρούς έχουν κυβερνήσει αρκετοί πολιτικοί καταστροφείς, αλαζόνες και αυθάδεις, οι συγγνώμες δεν ζητούνται με λόγια κα Υπουργέ, κερδίζονται με έργα. Σε αυτό το κράτος θα υπάρξει άραγε ποτέ πολιτικό φιλότιμο;
Καλή σας σκέψη?
Νίκος Ι. Καρμοίρης
* Τίτλος δανεισμένος από την ομώνυμη δημοφιλή - και πάντα επίκαιρη - ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, με τους Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο κ.ά., 1965
** Απόσπασμα από συνέντευξη της Υπουργού Παιδείας τη Δευτέρα 5/9/2011 στον Βήμα 99,5.
Ακολουθήστε μας
