Από καιρό στις πολιτικής φύσεως συζητήσεις με φίλους με μια δόση πικρίας, ανησυχίας, κριτικής και αυτοκριτικής χλεύαζα: «Σσσσσσσσσσς? Κοιμούνται!» αναφερόμενος στον αδρανή Νεοέλληνα. Είχα σκοπό μάλιστα να γράψω ένα κείμενο με αυτόν τον τίτλο. Μα με πρόλαβαν τα πανό των Ισπανών. Το σημαντικότερο όμως είναι πως με πρόλαβε αυτός ο αυθόρμητος ξεσηκωμός των Ελλήνων που γέμισαν τις πλατείες των μεγαλουπόλεων για να δείξουν τις αντιρρήσεις τους στην πολιτική της Κυβερνήσεως, την αγανάκτησή τους.
Δεν μπορώ να πω πως ο Έλληνας ξύπνησε. Σηκώθηκε όμως από το κρεβάτι του. Είναι αγουροξυπνημένος και χρειάζεται να πιει τον καφέ του για να ανοίξουν τα μάτια του. Το πρώτο βήμα όμως έγινε? Βγήκαμε στους δρόμους! Για να ξυπνήσουμε όμως απαραίτητο συστατικό στον καφέ μας είναι μερικές κουταλιές ενημέρωσης.
Η ενημέρωση είναι απαραίτητη για να γνωρίζουμε γιατί φωνάζουμε, γιατί διαμαρτυρόμαστε? Η ενημέρωση όμως είναι αποτέλεσμα τόσο προσωπικής αναζήτησης και αφύπνισης, όσο και συλλογικής προσπάθειας με πρωτοστάτες ανθρώπους γνώστες των θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία μας.
Βέβαια, ελλοχεύει ο κίνδυνος της προπαγάνδας, κάθε φύσεως προπαγάνδας, από ομάδες που ενδεχομένως θα επιδιώξουν να εκμεταλλευτούν την παρούσα κατάσταση. Άρα εκτός από την ενημέρωση ο καθένας θα πρέπει να αναπτύξει και το ένστικτο της κρίσης. Την κριτική του ικανότητα. Την κριτική του ματιά, ώστε να μη δέχεται άκριτα, αφιλτράριστα, οτιδήποτε του πλασάρεται.
Οι κινητοποιήσεις στις πλατείες των πόλεων, που ξεκίνησαν από την Τετάρτη 25 Μαΐου, έχουν θεωρώ δύο όψεις, όπως καθετί άλλωστε. Είναι σαν το νόμισμα?
Κορώνα: Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου να συγκεντρώνονται και να γίνονται ένα. Παιδιά, ηλικιωμένους, νέους, μεσήλικες, μωρά, γυναίκες, άντρες? Οικογένειες! Έλλειπαν οι σημαιούλες, τα πλακάτ, τα αιώνια κομματικά συνθήματα. Σημαία μόνο η Ελληνική? Έλλειπε εκείνος ο μαγικός αυλός ? η ντουντούκα ? που υπνώτιζε τους διαδηλωτές, μετατρέποντάς τους σε άβουλα όντα μαγεμένα από το «τραγούδι», που απλώς επαναλάμβαναν χιλιοειπωμένα συνθήματα. Άκουσα και είδα συνθήματα βγαλμένα από την καρδιά και την ψυχή του καθενός, που μοιάζαν μεταξύ τους? Κυριότερο όλων εκείνο που μας δίδαξε ο ΓΑΠ ως αντιπολίτευση: «Φτάνει πια»! Ακούς Γιώργο;
Είδα σε μωρά παιδιά να γράφουν οι φανέλες τους: «Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ», και γέρους να γράφουν στα μπλουζάκια τους: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ». Είδα τις πιο ειρηνικές διαμαρτυρίες, δεν θυμάμαι ανάλογες στα 22 μου χρόνια. Είδα ανθρώπους να ενώνονται κάτω από τη στέγη κάποιων στίχων ή τραγουδιών. Είδα να μην ανοίγει ρουθούνι. Είδα τους διαδηλωτές να σχηματίζουν ανθρώπινη ασπίδα μπροστά στα ΜΑΤ και να περιφρουρούν τη διαδήλωση, αποτρέποντας τα ταραχοποιά στοιχεία να κάνουν ότι σε άλλες περιπτώσεις: Πόλεμο!
Είδα όμορφες εικόνες: τους διαδηλωτές να προστατεύουν από τη βροχή τους αστυνομικούς με τις ομπρέλες τους, τους αστυνομικούς να αγκαλιάζουν μικρά παιδιά. Είδα, είδα, είδα? εικόνες όμορφες και χαμόγελο να ανθίζει. Είδα σεβασμό. Αμοιβαίο σεβασμό. Μπράβο Έλληνες!
Γράμματα: Παρά ταύτα, και σε τούτη την περίπτωση μπορεί να αναζητηθεί και μια άλλη όψη.
Έτσι λοιπόν, αρνητική εντύπωση μου δημιούργησαν οι χειρονομίες των διαδηλωτών προς τη Βουλή και τα συνθήματα περί καψίματός της. Είναι λογική σαν αντίδραση αγανάκτησης και είναι επίσης λογικό ο κόσμος να αναζητά το «κάτι» στο οποίο θα μπορέσει απευθυνόμενος να εκτονωθεί. Όμως η Βουλή δεν είναι οι κατά καιρούς Βουλευτές, Υπουργοί, Κυβερνήσεις? Κοιτώντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα θα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πως η Βουλή είναι σύμβολο Δημοκρατίας, είναι επίσης πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά, με μουσεία, βιβλιοθήκες και πλήθος αρχείων. Αν λοιπόν «καεί το? ?σπιτάκι? η Βουλή» θα είναι σα να βάζουμε φωτιά στη Δημοκρατία, για της οποίας την επιβίωση αγωνιζόμαστε ή να καίμε μια βιβλιοθήκη, ένα μουσείο, έναν αρχαιολογικό χώρο.
Απείρως ενοχλητικά ήχησε επίσης στα αυτιά μου η άποψη ορισμένων ατόμων που ακούστηκε αρκετές φορές στις συγκεντρώσεις, πως δηλαδή ο καθένας αντιπροσωπεύει και εκφράζει τον εαυτό του. Λάθος! Αν ο καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του είναι πιθανό μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα να οδηγηθούμε σε χειρότερες καταστάσεις από τη σημερινή. Άλλωστε εν μέρει κάτι παρόμοιο δε μας έφερε ως εδώ; Απαιτείται συλλογική οργάνωση και συλλογικοί αγώνες για επίλυση των προβλημάτων. Όλες οι κατακτήσεις άλλωστε στην Ιστορία προήλθαν ύστερα από συλλογικούς αγώνες, στους οποίους, ασχέτως με τις προσωπικές απόψεις, βρισκόταν πάντα ένα σημείο τομής?
Γυρνώντας τώρα στις εικόνες, είδα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται την αυθόρμητη εξέγερση για ίδιον όφελος και να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα κανάλια για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Είδα επίσης ένα κλίμα αισχροκέρδειας σε περίπτερα και μαγαζιά του κέντρου, τα οποία βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν καμιά? δραχμή παραπάνω! Είδα τσίκνα, καντίνες, κάθε λογής μικροπωλητή κι έμπορο να μετατρέπει την αγανάκτηση σε πανηγύρι! Είδα τον «αγανακτισμένο» με το σουβλάκι στο στόμα. Όχι δε θα πάρω από εσάς λουκουμάδες! «Καφέδες, αναψυχτικά, σποράκια, σάμαλι, κοκ?»!
Μέρα με τη μέρα είδα μια φυσική φθορά. Είδα την προαναφερόμενη προπαγάνδα να παίρνει σάρκα και οστά από κομματικούς ντουντουκοφόρους (που αντικατέστησαν τον «αυλό» τους από ασύρματο μικρόφωνο!) που δήλωναν ακομμάτιστοι, ενώ προδίδονταν από την κομματική τους φρασεολογία. Είδα το αυθόρμητο να γίνεται μεθοδευμένο? Είδα τον έμπορο να πουλάει Ελληνικές σημαίες: «Σημαιούλες πέντε ευρώ παιδιά?» Ήμαρτον! Είδα την «παιδεία» μας! Άραγε στα σπίτια μας έτσι πετούμε τα σκουπίδια μας οπουδήποτε; Δε βαριέσαι, κάποιος θα βρεθεί να τα μαζέψει?!
Όρθιο(!): Πέρα από θετικά ή αρνητικά, όμορφες ή άσχημες εικόνες τα πράγματα είναι ελαφρώς συγκεχυμένα? Όσοι δώσαμε το παρόν στις ειρηνικές διαμαρτυρίες βρεθήκαμε εκεί για να αντιδράσουμε στο μεγάλο ξεπούλημα του κράτους και της ηθικής μας, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να εναντιωθούμε στο ξεπούλημα της ζωής μας και του μέλλοντός μας? Έλλειπε όμως η πολιτική ? όχι κομματική ? πρόταση. Και είναι επιβεβλημένο θεωρώ να εκφραστεί μια ξεκάθαρη πολιτική πρόταση με σαφείς άξονες και συγκεκριμένες προτάσεις?
Βέβαια τώρα σηκωθήκαμε από το κρεβάτι, είναι νωρίς ακόμα. Οι αγώνες κερδίζονται με σταδιακές κατακτήσεις. Το πρώτο βήμα έγινε κι αυτό ήταν η μερική αφύπνιση. Έτσι σταδιακά χαράζεται μια διαχωριστική γραμμή, που αρχίζει να χωρίζει την περίοδο της μεταπολίτευσης από το κάτι νέο που δημιουργείται? Αντιμεταπολίτευση; Ίσως. Τι σημασία έχουν οι ορολογίες και τα ονόματα;
Η Ιστορία μάς έχει διδάξει με πάμπολλα παραδείγματα ανάλογες περιπτώσεις διαχωριστικών γραμμών από τη δημιουργία του κράτους ως το 1974. Έτσι λοιπόν αργά ή γρήγορα θα αναζητηθούν ή θα ξεπηδήσουν νέοι άνθρωποι, μια νέα γενιά που θα κληθεί να μετατρέψει τούτη την αυθόρμητη αντίδραση σε πολιτική πρόταση.
Αυτή η νέα γενιά, όμως, οφείλει να μελετήσει την Ιστορία για να παραδειγματισθεί, να δώσει χείρα? συνεργασίας στις παλαιότερες γενιές κρατώντας τα θετικά και απορρίπτοντας τα αρνητικά τους στοιχεία, και επίσης αν τυχόν έχει υπόψη τούτη τη φράση (που ειπώθηκε από καθηγητή μου σε αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής): «Η πολιτική είναι σαν το βιολί, το πιάνεις με το αριστερό και το παίζεις με το δεξί», να αφήσει το βιολί στη θήκη του? Πράγμα που δεν έκαναν ορισμένοι από τη γενιά του Πολυτεχνείου και τις μετέπειτα γενιές!
Καλή σας σκέψη?
Νίκος Ι. Καρμοίρης
Δείτε ιδιαίτερες εικόνες:
Ακολουθήστε μας
