Όλοι εμείς που καταθέτουμε τις απόψεις μας στον τύπο, μεγάλοι, μικροί, σπουδαγμένοι, ασπούδαστοι, με εμπειρία ζωής ή χωρίς, έχουμε ως στόχο να αλλάξουμε τον κόσμο ? ή μάλλον καλύτερα: να τον βελτιώσουμε! (αλλάζει άλλωστε ο κόσμος;). Έρχονται όμως στιγμές που ο κόσμος γύρος σου σταματά να γυρνά. Μια τέτοια στιγμή ήρθε το Σάββατο 12 Ιουνίου, ξημερώματα Κυριακής, όταν το τηλέφωνο χτύπησε και η φωνή του πατέρα μου είπε: «χάσαμε τη Δημητρούλα μας».
Δεν συνηθίζω να γράφω για προσωπικά θέματα, άλλωστε όπως είχα γράψει και παλιότερα: τ? ?ν ο?κ? μ? ?ν δήμ?. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση, όχι για να γράψω για την αδερφή μου, άλλωστε δυο γραμμές δεν αρκούν για να περιγράψουν έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν είναι δικό σου αγαπημένο πρόσωπο -τα 19 από τα 21 μου χρόνια!- αλλά μέσα από το τραγικό γεγονός του χαμού της να προσπαθήσω να περάσω κάποια μηνύματα σε όλους μας, ακόμη και σε μένα που, κατά καιρούς, θα ξαναδιαβάζω τούτο το κείμενο.
Δευτέρα 14 Ιουνίου. Η μέρα που αποχαιρετήσαμε την αδερφή μου. 
Καθισμένος στο τραπέζι του σπιτιού μας κοιτούσα μια φωτογραφία που ήμασταν τα δυο μας μώρα - 4 και 2 ετών περίπου - στο παλιό σπίτι χωρίς τις σημερινές ανέσεις, στριμωγμένοι έξι - επτά άνθρωποι σε δυο δωμάτια. Με πλησίασε η μητέρα μου και μου ψιθύρισε «Φτωχά, αλλά όμορφα χρόνια». «Ναι μάνα, φτωχά αλλά όμορφα». «Όμορφα, πλούσια χρόνια», είπα μετά.
Η Δήμητρα εφάρμοζε στην πράξη τη γνωστή ρήση των λατίνων carpe diem. Δεν γνώριζε λατινικά, ούτε και αυτή τη φράση. Άδραττε όμως κάθε στιγμή της ημέρας της. Ήταν δραστήρια, ασχολείτο με τον αθλητισμό, είχε συμμετάσχει σε πολλούς σχολικούς αγώνες στίβου και είχε παίξει στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Σπάρτης. Χρησιμοποιούσε αρκετά ως μεταφορικό μέσο το ποδήλατο, μας έμαθε όλους στο σπίτι την αξίας της ανακύκλωσης και μας έβαλε στο ?λούκι? να ανακυκλώνουμε! Της άρεσε πολύ να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει. Άκουγε ώρες μουσική και αγαπούσε τη hip hop. Της άρεσε να βγαίνει κάθε μέρα έξω, να τριγυρνάει, να διασκεδάζει. «Πάλι σπίτι θα κάτσεις;» μου έλεγε.
Αν και είχε τελειώσει πριν από ένα χρόνο το σχολείο είχε πιάσει στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα δυο δουλειές, αρχικά υπάλληλος στο Δημαρχείο Μυστρά και ύστερα φύλακας στον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά. «Εσύ, τόσο μικρό κορίτσι και έπιασες δουλεία ακόμη δεν τέλειωσες το σχολείο;», τη ρώτησε μια συνάδελφος στο κάστρο. «Θέλω να συνεισφέρω στην οικογένειά μου», έλεγε όπως μάθαμε αργότερα.
Της άρεσε να προσφέρει. Προσέφερε στις εκδηλώσεις του Συλλόγου στο χωριό, ήταν στέλεχος στις κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, βοηθούσε τον απλό συνάνθρωπό της που είχε ανάγκη. Μερικές φορές μόνο με ένα χαμόγελο ή μια κουβέντα. Κάποια φορά που είχε έρθει στην Αθήνα και πήγα να την πάρω από το πρακτορείο του Κηφισού τη βρήκα να μιλάει με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Άστεγοι. Τη μάλωσα γιατί μιλούσε σε αγνώστους, κι εκείνη μου γέλασε: «Τι να μου κάνουν οι παππούδες; Κουβεντούλα ήθελαν. Παρέα!». Άλλη φορά, όπως έμαθα μετά, είδε μια γυναίκα στη Σπάρτη να επαιτεί και να ψάχνει στα σκουπίδια. Την πήρε από το χέρι και πήγε και της πήρε φαγητό. Ίσως είχε κάνει κι άλλα πολλά τέτοια, που δεν τα μάθαμε ποτέ ή δεν τα θυμόμαστε. Τέτοιες αξίες είχε πάρει από την οικογένειά της και φρόντιζε με τις πράξεις της να παραδειγματίζει ακόμη και την ίδια την οικογένειά της.
Μια καλημέρα πες κι ας πέσει χάμω, λένε. Η Δήμητρα έλεγε δύο. Χαμογελούσε και μίλαγε σε όλο τον κόσμο που γνώριζε κι ας μην θυμόταν κάποιες φορές το όνομα εκείνων που χαιρετούσε. Πρόσχαρη και κοινωνική. Ήταν ένα παιδί χαρούμενο και όπως λέει κι μάνα μας, «έφυγε χαρούμενο», με το χαμόγελο στα χείλη. Αν ρωτούσατε τι μας λείπει περισσότερο εκτός από την καθημερινή παρουσία της, θα απαντούσαμε η καλοκαρδοσύνη της, η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά της, το ΧΑΜΟΓΕΛΟ της.
Τούτο το κείμενο προσπάθησα αρκετές φορές μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες να το γράψω. Είναι το τελευταίο που διαβάζετε για το 2010. Είναι ένα κείμενο παραδειγματισμού προς όλους μας. Είναι ένα τριαντάφυλλο στην μνήμη της αδερφούλας μου. Μαζί με όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω κρατήστε κι αυτό: Σε κάποιο σημείο της Καινής Διαθήκης λέει τα παρακάτω λόγια: «Μ? θησαυρίζετε ?μ?ν θησαυρο?ς ?π? τ?ς γ?ς, [...] θησαυρίζετε δ? ?μ?ν θησαυρο?ς ?ν ο?ραν?». Ίσως ακόμη και μέσω τέτοιων θλιβερών παραδειγμάτων, μπορέσουμε και αναζητήσουμε τον εαυτό μας και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Θα κλείσω το κείμενο με δυο στίχους: «Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που σε χάνω;»
E?ς τ? ?πανιδε?ν...
Νίκος Καρμοίρης
Ακολουθήστε μας
