Όλος ο Καραβάς πενθεί. Και θα πενθεί για πολλές εβδομάδες ακόμα. Χάσαμε την Δημητρούλα μας. Ένα 19χρονο αγγελούδι. Τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα, σε τροχαίο δυστύχημα. Όσοι γνώρισαν την Δημητρούλα, στην σύντομη παραμονή της πάνω σε τούτο τον κόσμο, θα νιώθουν πολλοί τυχεροί. Τυχεροί γιατί γνώρισαν ένα παιδάκι που ανατράφηκε από μια συγκροτημένη και ισορροπημένη οικογένεια, με στόχο να γίνει ένας καλός άνθρωπος στην κοινωνία. Και το κατάφεραν.
Η Δημητρούλα ήταν ένα χαμογελαστό παιδάκι που όταν περνούσε από δίπλα σου δεν γύριζε το κεφάλι αλλού, αλλά ήταν αυτή πάντα που σου μιλούσε πρώτη. Η Δημητρούλα δεν έχανε τον χρόνο της χαζεύοντας μπροστά στο ?χαζοκούτι?, αλλά ζούσε με πάθος κάθε στιγμή της ζωής. Της άρεσε να βγαίνει έξω, να παίζει ?μπάλα?, να ακούει μουσική, να χορεύει, να διασκεδάζει με τους φίλους και τις φίλες της. Της άρεσε να παίζει με τον μικρό της αδερφό αλλά και ταυτόχρονα να τον προσέχει.
Η Δημητρούλα είχε όνειρα. Πολλά όνειρα. Μόλις είχε τελειώσει το σχολείο της και είχε ξεκινήσει την πρώτη της εργασίας στον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά. Μόλις είχε ανοίξει τα φτερά της και σας έφηβος ήθελε να πετάξει πολύ ψηλά και πολύ μακριά και να απολαύσει όλες τις χαρές της ζωής. Αλλά, δυστυχώς, η μοίρα της έπαιξε, μας έπαιξε, ένα άσχημο παιχνίδι. Πολύ πολύ πολύ άσχημο παιχνίδι.
Μέσα από αυτή την τραγωδία και τον άδικο χαμό της Δημητρούλας, με όσο κουράγιο μας έχει απομείνει, θέλουμε να περάσουμε ένα μήνυμα. Να γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι. Να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε μόνο για το πώς θα κάνουμε μεγάλους ?σωρούς από χρήματα? και να καταλάβουμε πως όλοι μας είμαστε περαστικοί από αυτό τον κόσμο. Να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, ιδιαίτερα τώρα, που τα πράγματα είναι πάρα πολύ άσχημα και παρά πολλοί συνάνθρωποι μας, μας έχουν ανάγκη.
Δημητρούλα θα μας λείψεις πολύ. Θα λείψεις στους γονείς σου, στα αδερφάκια σου, στις γιαγιάδες και τον παππού σου, στους θείους και στα πολλά αγαπημένα σου ξαδέρφια, στους γείτονες σου, στους φίλους στις φίλες και στους συμμαθητές σου, στον νουνό και την νουνά σου, στις χιλιάδες κόσμο που ήρθαν με βουρκωμένα μάτια να σου πουν το τελευταίο αντίο, στα μέλη και το ΔΣ του Συλλόγου μας.
Καλό ταξίδι Δημητρούλα μας. Να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Θα σε αγαπάμε και θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Καλό αντάμωμα?
‘Εφυγε τ’ άστρο τ’ ουρανού, το κρίνο των γονιών της..
εμίσεψε και σκόρπισε, θρήνο ο θάνατός της..
Μες στο πρωτοκαλόκαιρο, στων τζιτζικιών το άσμα,
εδιάλεξε να πάρει ο Θεός, κοντά του τέτοιο πλάσμα..
Έξω απ’ το παραθύρι σου, άνθιζε μια γαρδένια..
μα πριν σε μάθω έφυγες, μικρή και μεταξένια..
Δεν θα ξανάβγει η Δήμητρα, έξω στο παραθύρι,
να τ’ αγναντέψει τα βουνά και τα’ άνθη με την γύρη..
Έρμοι και μόνοι μείνανε, οι λόφοι και τα δέντρα,
που δεν θα τους κοιτάζει πια, της νιότης η αφέντρα..
Βουβό το σπίτι επόμεινε και άδεια η κάμαρά της..
αφόρετα τα ρούχα της και τα κοσμήματά της..
Ακολουθήστε μας
